|
|
|
Осколки пямяти:
Когда папу хоронили, я полезла под крышу сарая, кто-то мне дал конфету, было так вкусно, я подумала, что если мама умерла бы, мне бы дали две конфеты.
Помню деда, Шамсутдина – был старый и добрый.
Фазыйла картыем была такая незаметная, маленькая. У них всегда было чисто.
Помню луну с их крыльца.
Видела страшный сон, что поймали огромную рыбу в деревне Ново-Казанчи.
Когда сестра Рахиля в карты играла со своими прдружками, я от страха пряталась под столом. Думала, что они делают что-то непозволительное.
Пыталась читать, открывала быстро - быстро книгу, думала, увижу людей, спрятавшихся в рассказах.
Где то в середине 90-ых годов говорили и вспоминали Интернат Родной (Ю.Неклюдов, С. Банщиков и Я ) в Москве у Неклюдовского дома и все помним, как Масгуда предсказывала каждому ощупывая очертания черепа . Неважно - сбылись эти предсказания будущего или нет, - Важно то, что это помнит каждый из говоривших с Теплотой и большой Нежностью !!! Мы часто забываем, что это те Ценности которые дают нам Силы Жить ибо это есть Доброта и действий в детстве и нашей Памяти !!! Рахмет !!!
Хасан Оспанбаев
В нашу деревню привезли свиней размножать. Деревенские юноши били их дубинками. Мама жалела до последних дней тех свиней, повторяя, за что свиньи-то были виноваты?
Кышлау зираты кәртәләренең тышкы ягында мал яшел үләнне таптап ашап бара иде. Әмма зират эчендә ул чәчәкләр, ул җиләкләр... Анда төнлә светлячкилар – кондызлар, исеме ничектер татарча, яктырып торалар иде. Мин шул хәтле кызыга идем аларны тотып карарга. Бер вакыт кызлар белән киттек зиратка шул кондызларны җыярга. Кызлар кәртәнең бу ягында калдылар, мин кереп киттем теге ягына зиратның... төнлә! зират эченә!. Әзерәк кенә бардым да чытырдап төшеп киттем иске кабер эченә. Бәлки ул кабер дә булмагандыр, әмма мин аны кабер дип белдем, хәтта сөякләрнең кырылып киткән тавышларын ишеттем кебек, аякларым кипкән мәетнең кабыргаларын сындырган кебек әллә нәрсәнең эченә кереп киттеләр. Мин шул хәтле акырдым ки куркуымнан, минем тавышымны ишетеп авыл этләре өрә башладылар. Каберме, чокырмы эченнән очып чыгып кәртә аша сикердем. Дус кызларның исләре дә калмаган. Без бик шәп йөгерә идек бала чакта. Тик тәпиләренең тавышларын ишетеп мин артларыннан йөгердем. Йөрәгем уч төбенә төште. Ул төнне уен булмады. Һәрберебез өйгә кереп китеп мыштым гына йокладык.
Шул зират астында ике каен агачы үсә иде. Инәем сөйләвенчә, кызыллармы, аклармы бер кешене үтергәннәр күсәк белән кыйнап. Шул кешене әле дә җәллим. Тере җаннарның әрнүләре һавага сеңеп кала да безнең йөрәкләргә килеп җитеп безне җәрәхәтли. Шул ике каен астында тозлы чишмә ага. Шуның суы шундый тозлы! Димәк ул су тозны ялап килеп чыга җир өстенә. Инәем бик ярата иде ул чишмәне, бозланмый дип. Шул чишмәдә суйган казларны юалар иде. Калган чишмәләр ерактарак. Нахар чишмәсе диләр иде... Матур исем... Нахар... Хатын кыз исеме...
Салихның яшәгән җиренә тере үрдәк китереп ташлаганнар. Шул үрдәкнең борыны юк икән. Мин шуның өчен көеп йоклыйлар алмадым. Миңа ни инде ул үрдәк! Миллиардлап үләләр...
|