|
|
|
Тукай. Сабын ашаганнар
Казанның карт бер хәзрәтенең тиле-миле генә надан бер мәхдүме урамнан бара икән; шул вакыт бер тәрәзәдән берничә татар яшьләренең җыелышып күмәч белән сыр (эремчек) ашаганнарын күргән.
Бу эш рамазан шәрифтә һәм дә көпә-көндез эшләнгәнгә, мәхдүм, вакыт үткәрмичә өенә кайтып, атасына:
— Әти, әнә тегендә Гариф мөәззиннең күзлекле угылы үзенең иптәшләрен җыйган да, рамазан шәрифтә көпә-көндез сабын ашап утыралар, — дип жалува бирә.
Шуннан берничә көн генә соң карт хәзрәт мәсҗедтә сөйләгән вәгазе артыннан ушбу түбәндәге сүзләрне сөйли:
— Җәмәгать, ахырзаман җитте, яшьләр бозылды, әнә теге Гариф мөәззиннең күзлекле угылы үзенең иптәшләре белән рамазан шәрифтә көпә-көндез сабын ашыйлар икән, бу эшне минем мәхдүм үз күзе белән күреп кайткан. Әнәтерәк Гариф мөәззиннең күзлекле угылы: «Әйдәгез, ашыйк», — дип әйтә икән, иптәшләре дә ашый икән.
Мәсҗедтәге халык вәлвәләгә төшәләр.
Шулай торганда, яшь бер хәзрәт тамак төбе белән генә:
— Хәзрәт, ашасалар ни булган? Сабын әтгыймәдән түгел. Ул рузаны бозмый, — дип куя.
|